BALKAN WARS 1912

.

1913

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Δ. ΠΑΛΑΙΟΚΡΑΣΑΣ (ΝΙΚΟΛΟΣ)

Γεννήθηκε το 1862 στο χωριό Στενιές της Άνδρου και ανήκε σε οικογένεια ναυτικών, εφοπλιστών. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο της ιδιαίτερης πατρίδας του και στη συνέχεια στο Ελληνικό Σχολείο Άνδρου που συστεγαζόταν στην «Καΐρειο Σχολή». Σε ηλικία 14 ετών το 1876, ακολουθώντας τη μακραίωνη παράδοση του νησιού του, μπαρκάρει ως άριστος τιμονιέρης και ναύτης. Λέγεται, μάλιστα, πως ήταν περιζήτητος.

Το 1885 επιστρέφει στην Άνδρο μετά από ένα φοβερό ναυάγιο στον Εύξεινο. Όμως δεν είναι πια ο ίδιος. Το μυαλό του έχει διαταραχτεί από το σοκ του ναυαγίου, ζει με ψευδαισθήσεις, διακατεχόμενος από ιδέες μεγαλείου. Θεωρεί τον εαυτό του πρίγκιπα και τριγυρίζει, απαγγέλλοντας τα πάμπολλα ποιήματά του. Συχνά, κρατά μια μπλε σημαία στην οποία αναγράφονται οι λέξεις: ΝΙΚΟΛΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΟΜΑΧΟΣ.

Ταξιδεύει συνεχώς. οι φίλοι και «θαυμαστές» του καλύπτουν τα έξοδα. Ταξιδεύει και με καράβια του πολεμικού ναυτικού. Προσκεκλημένος και απρόσκλητος βρίσκεται παντού σε τελετές, χορούς, βαφτίσια, συναθροίσεις, δείπνα, ακόμα και στο παλάτι του Γεώργιου Α΄.

Ιδιαιτέρως στους αξιωματικούς και ναύτες του πολεμικού ναυτικού σκορπά την αισιοδοξία, τη χαρά και κέφι με τους ενθαρρυντικούς και χιουμοριστικούς του στίχους.

Τα ποιήματά του ήταν έμμετρα. Τα δημιουργούσε στο «λεπτό», είχαν ποικίλο περιεχόμενο αλλά και απήχηση στον κόσμο που εύκολα τα αποστήθιζε. Ειδικά στους Ανδριώτες άρεσαν υπερβολικά εξαιτίας του σκωπτικού τους χαρακτήρα:

«Λέμβος τετράκωπος με κυνηγούσε

και να με φθάση δεν ημπορούσε

και ο Μάκολας το κοθώνι

όρθιος ίστατο εις το τιμόνι.»

Με τα ποιήματά του έδινε χιουμοριστική, αισιόδοξη οπτική και θάρρος στους ναύτες την εποχή των Βαλκανικών πολέμων. Επιθυμία του ήταν να επισκεφτεί το περίφημο θωρηκτό «Αβέρωφ», όπως διακρίνεται από το ποίημα του:

«Δεήσεις έκανα εις το Θεό

στο Αβέρωφ να πατήσω

τον Ναύαρχο να επισκεφθώ

την δεξιά του να φιλήσω.»

Πράγματι, ο Κουντουριώτης τον προσκάλεσε στη ναυαρχίδα «Αβέρωφ». Εκείνος, διακατεχόμενος από τις ιδέες του μεγαλείου που προκαλούσε η ψυχική του νόσος, απάντησε «Να πήτε στον Ναύαρχο ότι δεν ευκαιρώ να έλθω τώρα. να μου στείλει βενζινάκατο ύστερα από μια ώρα να με πάρη».

Κι ο Π. Κουντουριώτης του έκανε το χατήρι κι ο Νικολός μέσα σε ζητωκραυγές ναυτών επισκέφθηκε το «Γ. Αβέρωφ»:

«Στην Μυτιλήνην εξημερώθην

με άνεμον ελαφρόν κι ουρανόν συννεφώδη

να ιδώ το στόλον μας ηξιώθην

και στον Αβέρωφ να πατήσω πόδι.»

Ο Νικολός είχε ιδιαίτερη αδυναμία στην πριγκίπισσα Μαρία. Έλεγε παντού πως την αγαπούσε:

«Βασιλοπαίδα Μαρία

πάρτονε το Νικολό

πάρτονε να μην τον χάσεις

γιατί είναι παιδί καλό.»

Όταν στον Πειραιά έφτανε η βασιλική θαλαμηγός «Αμφιτρίτη» ο Νικολός υποδεχόταν, συχνά, την πριγκίπισσα, φιλώντας της το χέρι ή κάνοντας ακραίες επιδείξεις κολυμβητικές και άλλες.

Ο ίδιος δε θεωρούσε ότι είναι τρελλός. Εξηγούσε για την τρέλλα του:

«Έχω τρέλλα ζηλεμένη

με το δράμι ζυγισμένη

που 'ναι ψεύτικα φτειαγμένη

για να περνώ ζωή χαριτωμένη»

Εξηγεί, επίσης, πως αυτή η προσποίηση κάποτε τον έσωσε, αλλά του έδωσε και «προνόμια»:

«Όταν εις την Σμύρνην απεβιβάσθην

προσεποιήθην ότι πάσχω τας φρένας

και δεν μ' επείραξε τούρκος κανένας.

Αφ' ότου τρελλάθηκα βρήκα χουζούρι

και να γνωστέψω δεν με συμφέρει

η τρέλλα πάει γούρι

και η κοιλιά μου δεν υποφέρει..

Τζάμπα με ταξιδεύουνε

και τζάμπα με ταΐζουνε

και ας με κοροϊδεύουνε

και τρελλό ας με νομίζουνε»

(Δωρεάν ταξίδευε στα πλοία του πολεμικού Ναυτικού, στα ανδριώτικα εμπορικά και σε όλα τα πλοία της ελληνικής ακτοπλοΐας.)

Υπήρξε στιχοπλόκος πανελλήνιας εμβέλειας και πολύ αγαπητός στις λαϊκές τάξεις. Πολύ υλικό από όλους αυτούς τους στίχους του χάθηκε. Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του πιο γνωστικό από τους γνωστικούς:

«Πολλοί με νομίζουνε τρελλό

και μ' αποκαλούν λωλο Νικολό

μα αν ήταν όλοι οι τρελλοί σαν κι εμένα

Φρενοκομεία δε θα 'ταν χτισμένα.

Εγώ όμως αδιαφορών δι' αυτάς τα ανοησίας

διακηρύττω σε όλους μετά παρρησίας

πως λογικός δεν υπάρχει κανένας

που να μην πάσχη κάπως κατά τας φρένας.»